ولایت پذیری عاشورا ودرس های عبرت
ولایت پذیری عاشورا ودرس های عبرت
بار دیگر کاروان محرم از راه رسید و قلوبمان را در چشمه زلال عشق به حسین(ع) ویاران باوفایش شستشویی دوباره یافت و چشمانمان سیراب از اشکی شد که فقط نشان زجه و ناله و ذکر مصائب نبود بلکه با توامان شدن عاشورای امسال با یوم الله ۱۳ آبان، گریه های ما بیش ازپیش سیاسی بودند آن هم در شرایطی که یزیدیان زمان ما با طرح سناریوی شکست خورده “اسیدپاشی” سعی در تحت الشعاع قرار دادن اهداف قیام عاشورا و کمرنگ کردن مراسمات امسال داشتند غافل از اینکه اگر کمی به عقب برمی گشتند و سرنوشت هم پیاله هاشان در حوادث عاشورای ۸۸ را مرور می کردند، چنین خیالی به ذهنشان نمی رسید.خدا را شاکریم که دشمنان ما را از احمق ها قرار داد.
آنچه همه ساله در روزهای باشکوه عزاداری حسینی یادآوری می شود، درس های واقعه عاشوراست که شاید به گوشه ای از آن پرداخته شود و اهمیت و ضرورت آن آنقدر هست که طول سال را هم به بررسی این درس ها بپردازیم. شاید مرور چند نکته در این باره خالی از لطف نباشد؛
یکی از مهمترین درس های عاشورا ولایت پذیری است، اگر عاشورا را بعنوان فرهنگی ترین،اجتماعی ترین و سیاسی ترین حرکت تاریخ اسلام بپذیریم،به این نکته خواهیم رسید که تا وقتی حسین(ع) به کوفه نرسیده بایستی گوش به فرمان مسلم باشیم.اما اگر مسلم را تنها گذاشته و بگوییم منتظر حسین(ع) می مانیم، قافیه را بدجور باخته ایم چرا که با سر بریده حسین (ع) مواجه خواهیم شد. این تازه قسمتی از پیام عاشوراست.
درس دیگر واقعه عاشورا، درس دشمن شناسی و نحوه مواجهه با دشمن است؛ درسی که از اسوه وفا ابوالفضل العباس(ع) آموختیم. آن عبدصالح خداوند که در مواجهه با امان نامه دشمن، دستانش را داد اما دست در دست دشمن نداد. آن عباسی که در خوشرویی با طفلان کاروان و سرسختی و اقتدار با سپاه کفر، مصداق بارز “اشداء علی الکفار و رحماء بینهم” شد. جالب اینجاست که در هیچ منبع و مقتلی نقل نشده که عباس (ع) با مولایش بدخلقی کرده باشد و در مقابل باعمر سعد یکجا بنشینند و به حسین(ع) و یارانش بخندند! اینجاست که باید آموخت اگر خود را تابع این مکتب میدانیم، چه بسا گاهی آبی هم برای نوشیدن نداشته باشیم.
ویک درس دیگر عاشورا، درس حریت و آزادگی و درس ادب و توبه با تمام وجود است که حر نمونه بارز آن بود. ایشان در کمال خضوع و ادب، از بستن راه بر کاروان امام حسین(ع) ابراز ندامت و توبه کرد و صداقت خود در این توبه را نیز با ایثار جان خود در رکاب آن حضرت امضا کرد.
انقلاب اسلامی ما هم برگرفته از مکتب عاشوراست؛ انقلاب و اسلامی که بنیانگذار و رهبر آن، دلیل زنده ماندن آن را همین محرم و صفر می داند. انقلابی که امام و رهبرش در پاسخ به کوته فکری های برخی افراد که آمریکا را قدرت برتر دنیا می دانستند، می فرمود: “آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند ؛ما دنبال این نیستیم که آمریکا برای ما کاری بکند، ما آمریکا را زیر پا می گذاریم” .
شاید مقایسه اوضاع این روزهای خودمان با حوادث عاشورا برای بعضی ها جالب به نظر نیاید اما جای تامل دارد؛
از سناریوی دشمنان قسم خورده در “اسیدپاشی” که با هدف کمرنگ کردن حضور عاشورایی امسال و همچنین زمینه سازی برای برهم زدن انتخابات پیش رو انجام شد که بگذریم؛
از قیاس مع الفارق یکی از حقوقدانان کشور در مقایسه ماجرای توبه حر با سران فتنه که حتی حاضر به ابراز ندامت هم نیستند و همچنین آب در آسیاب دشمن ریختن شان که بگذریم ؛
از اقدامات شبانه روزی وزارت فخیمه فرهنگ در جهت ترویج فرهنگ عاشورایی و احیای ارزش های اسلامی با اجرای کنسرت و دادن مجوزهای متنوع که بگذریم؛
از نطق در خور تامل یکی از مشاوران وزیر خارجه خنده رو و پرصلابتمان در مورد دلجویی و معذرت خواهی از “یزیدیان زمان” بخاطر تسخیر لانه شان که بگذریم؛
از بی توجهی به مراسم با اهمیت یوم الله ۱۳ آبان و عدم حضور بالا ترین مقام اجرایی کشور در مراسم و پایین آوردن اهمیت این روز با شکوه فقط در حد “روز دانش آموز” که گذریم؛
تازه می رسیم به اینجا که حالا وظیفه ما ملت چیست؟
این را از آن جهت می گویم که مقام معظم رهبری (حفظه الله) می فرمایند: “ما با رژیم آمریکا مواجهیم نه ملت آمریکا اما رژیم آمریکا با ملت و دولت ایران مواجه است و از ملت ناراحت و خشمگین است” .
شرط ورورد به میدان نبرد شناخت دشمن است، باید شمر زمانه تان را خوب بشناسید چراکه بخواهیم یا نخواهیم،تاریخ تکرارشدنی است و این ما هستیم که تصمیم می گیریم در این جدال همیشگی حق و باطل و در این جنگ آشکار، مصداق ایه “ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم” باشیم ؛در رکاب حسین (ع) باشیم یا در لشکر یزید.